Ziarenko odwagi

Witajcie...
Nie było mnie ponad miesiąc, wiem, bardzo Was przepraszam. Przez tak długi okres miałam wiele problemów, głównie ze samą sobą. Napisanie ponownie na blogu było dla mnie niemożliwe. Nawet nie wiecie jak długo zwlekałam, aby do Was wrócić. Przez ten czas wiele sobie uświadomiłam, wiele wycierpiałam, zrozumiałam, że nie jestem do końca szczera.

Tak. Okłamałam Was. Zdaję sobie sprawę że już w tym momencie któraś stwierdzi, iż nie jestem warta jej czasu jeżeli kłamie, rozumiem. Wiem, że już za moment któraś wyłączy mojego bloga bo nie chce mnie znać, albo zostanie z czystej ciekawości; dlaczego jestem taką suką. Wszystkie Was rozumiem i nie zachęcam do dalszego czytania jeżeli stwierdziłyście, iż moje kłamstwo wszystko przekreśla. Tak więc, co było tym kłamstwem? Mój wiek. Nie mam 15 lat, nie kończę gimnazjum. Nie pisałam testów gimnazjalnych. Jestem młodsza. Mam 14 lat (czerwiec 13. - 15 lat). Dlaczego nie przyznałam się od razu? W tej chwili możecie zadać sobie pytanie - czy jeśli wiedziałybyście od początku, to czy chcialybyście słuchać jakiejś małolaty o jej problemach? Moja walka ze samą sobą i moim wyglądem/ wagą zaczęła się w wieku 13 lat, kiedy to stwierdziłam że nie podobam się sobie. Tak też w tym wieku miałam wrzody żołądka i niezłe problemy zarówno psychiczne jak i rodzinne. Wierzcie mi lub nie, ale jak na swoje lata jestem niezwykle dojrzała; pomijając fakt, że Was okłamałam, a to było bardzo dziecinne. Toteż był jeden z moich powodów dla których nie potrafiłam wrócić do pisania bloga; nie potrafiłam wrócić do Was. Niestety to nie był jedyny powód przez który zniknęłam. Jeżeli ktoś jeszcze chce mnie znać, jeżeli jest ciekaw mojej historii, to w moim kolejnym poście napiszę o kolejnym powodzie.

Jeszcze raz bardzo przepraszam. I dziękuję. Za to, że byłyście ze mną tak długo. Za to, że mnie wspierałyście. Mam nadzieję do przeczytania... Trzymajcie się Kochane <3

PS: Masełko, dziękuje :)